កូនអ្នកក្រចាញ់ប្រៀបកូនអ្នកមាននិងកូនអ្នកធំដោយសារប្រព័ន្ធអប់រំ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:០៥
នៅកម្ពុជា ក្នុងចំណោមបញ្ហាជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យមានវិសមភាពសង្គមនោះ ប្រព័ន្ធអប់រំគឺជាកត្តាសំខាន់មួយ។ អ្នកមានជីវភាពធូរធា និងអ្នកធំបានបញ្ជូនកូនទៅរៀននៅក្រៅប្រទេស ឬសាលាឯកជនក្នុងស្រុកដែលមានតម្លៃខ្ពស់និងមានគុណភាពប្រសើរជាងសាលារដ្ឋ។ ប៉ុន្តែ គ្រួសារអ្នកក្រីក្រគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីបញ្ជូនកូនទៅសាលារដ្ឋនោះឡើយ។ ស្ថានភាពនេះបានធ្វើឲ្យកូនអ្នកក្រចាញ់ប្រៀបគេតាំងពីដំបូងទីទៅហើយនៅក្នុងប្រពន្ធ័អប់រំ។ ក្រៅពីនោះ កូនអ្នកមាននិងកូនអ្នកធំក៏មានឱកាសច្រើនជាងកូនអ្នកក្រក្នុងការទទួលបានការងារល្អដោយសារឥទ្ធិពលលុយនិងអំណាច។ នេះជាចំណោទសង្គមដែលរដ្ឋាភិបាលគួរដោះស្រាយ។
បញ្ហារកសាលារៀនរបស់កូនជាចំណោទដ៏ធំមួយដែលគ្រួសារខ្មែរកំពុងជួបប្រទះ។ គ្រួសារអ្នកមាននិងអ្នកធំបានបញ្ជូនកូនទៅរៀននៅក្រៅប្រទេសដើម្បីទទួលបានការអប់រំកម្រិតខ្ពស់ រីឯអ្នកមានលទ្ធភាពល្មមៗបាននាំគ្នាគេចចេញពីសាលារដ្ឋដោយបញ្ជូនកូនទៅសាលាឯកជនក្នុងស្រុកដែលកំពុងរីកដុះដាលយ៉ាងព្រោងព្រាត។ សាលាឯកជនក្នុងស្រុកក៏មានតម្លៃនិងគុណភាពខុសៗគ្នាដែរ។ អ្នកមានជីវភាពធូរធាបញ្ជូនកូនទៅសាលាល្អដែលមានតម្លៃខ្ពស់ ខណៈដែលអ្នកមិនសូវមានលទ្ធភាពបញ្ជូនកូនទៅសាលាឯកជនដែលមានតម្លៃទាបតែគុណភាពនៅមានកម្រិត។
គុណសម្បត្តិរបស់សាលាឯកជនគឺការបង្រៀនសិស្សដិតដល់ជាងសាលារដ្ឋ, មានមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនសិស្សទៅមកដែលងាយស្រួលសម្រាប់អ្នកដែលគ្មានពេលជូនកូនទៅសាលា។ ឳពុកម្តាយនិងគ្រូមានទំនាក់ទំនងល្អដែលអាចគ្រប់គ្រងកូនបានល្អជាងសាលារដ្ឋ។ រីឯថ្នាក់រៀនក៏ទំនើប និងមានផាសុកភាពជាងសាលារដ្ឋដែរ។ និយាយបែបនេះមិនមែនមានន័យថាសាលាឯកជនទាំអស់សុទ្ធតែមានគុណភាពល្អនោះឡើយ។ ក៏មានដែរសាលាឯកជនមួយចំនួនដែលគ្មានគុណភាព និងគ្មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ជាគ្រឹះស្ថានសិក្សានៅឡើយ។ រីឯសាលារដ្ឋខ្លះក៏នៅតែរក្សាកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សាលាឯកជនហាក់កំពុងក្លាយជាចំណាប់អារម្មណ៍របស់មាតាបិតាសិស្សកាន់តែខ្លាំងដែលសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញពីការបាត់បង់ជំនឿទៅលើសាលារដ្ឋ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកដែលគ្មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃសាលាឲ្យកូនគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីបញ្ជូនកូនទៅសាលារដ្ឋឡើយ។ មកដល់ត្រឹមនេះ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់គឺកូនខ្មែរកើតមកមានសំណាងមិនដូចគ្នាតាំងពីដើមទីរួចទៅហើយ។ កូនអ្នកក្រគ្មានវាសនាបានទទួលការអប់រំដែលមានគុណភាពខ្ពស់ឬក៏ល្អប្រសើរដូចកូនអ្នកមានឡើយ។ ជីវភាពក្រីក្រ ទទួលបានការអប់រំដែលមានគុណភាពមិនល្អ និងមានឱកាសតិចតួចក្នុងការទទួលបានការងារល្អគឺជាគំនាបសង្កត់យ៉ាងធ្ងន់ទៅលើកូនអ្នកក្រ។
តាមពិត អ្នកដែលមានលទ្ធភាពបញ្ជូនកូនទៅរៀននៅក្រៅប្រទេស និងបញ្ជូនកូនទៅរៀនសាលាឯកជនក្នុងស្រុកដែលមានគុណភាពខ្ពស់មានចំនួនតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ។ របាយការណ៍ឆ្នាំសិក្សា ២០១១- ២០១២ របស់ក្រសួងអប់រំបានបង្ហាញថា នៅក្នុងសាលារៀនរដ្ឋទូទាំងប្រទេសមានសិស្សថ្នាក់មតេយ្យចំនួនជាង២៤ម៉ឺននាក់, សិស្សថ្នាក់បឋមចំនួនជាង២លាននាក់, សិស្សថ្នាក់មធ្យមសិក្សាបឋមភូមិ និងទុតិយភូមិចំនួនជិត១លាននាក់ និងថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាចំនួនជាង២៤ម៉ឺននាក់។ នេះបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា គ្រឹះស្ថានសិក្សាសាធារណៈនៅតែស្រូបទាញសិស្សយ៉ាងច្រើន។
ដូច្នេះ ប្រសិនបើសាលារដ្ឋមានគុណភាពទាប តើអនាគតយុវជនកូនអ្នកក្រដែលចេញពីសាលារដ្ឋទាំងនោះនឹងទៅជាយ៉ាងណានៅខណៈដែលទីផ្សារការងារកាន់តែចង្អៀត និងទាមទារការអប់រំដែលមានគុណភាពកាន់តែខ្ពស់នោះ? នេះជាសំណួរដែលក្រសួងអប់រំគួរពិចារណានិងដោះស្រាយ។ ការផ្តល់ឱកាសស្មើគ្នាឬក៏ប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដល់កូនខ្មែរគ្រប់រូបក្នុងវិស័យអប់រំមិនត្រឹមតែជាគន្លឹះកាត់បន្ថយគម្លាតរវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រប៉ុណ្ណោះទេ តែវាក៏ជាការធានាសន្ទុះការអភិវឌ្ឍសង្គមប្រកបដោយស្ថេរភាពផងដែរ។ និយាយពីគុណភាពអប់រំ គេប្រាកដជាមិនអាចមើលរំលងជីវភាពគ្រូបានឡើយ។
រដ្ឋាភិបាលដែលមានក្រសួងអប់រំជាសេនាធិការបានខិតខំផ្តល់ឱកាសឲ្យកុមារខ្មែរបានចូលរៀនគ្រប់គ្នាតាមរយៈពាក្យស្លាក«ការអប់រំសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា»។ ប៉ុន្តែ បើគ្រាន់តែបានចូលសាលា តែបើសាលានោះគ្មានគុណភាព កូនអ្នកក្រនៅតែចាញ់ប្រៀបគេដដែល។ ក្នុងន័យនេះ ក្រុមអ្នកវិភាគនិងតាមដានវិស័យអប់រំកម្ពុជាបានមើលឃើញថា ការពង្រឹងគុណភាពអប់រំឲ្យមានតម្លៃប្រហាក់ប្រហែលប្រទេសក្នុងតំបន់ជាកិច្ចការសំខាន់ទីមួយ។
បន្ទាប់មកទៀត ការធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធអប់រំមានគុណភាពដូចគ្នាទាំងសាលារដ្ឋនិងសាលាឯកជនគឺជាកត្តាសំខាន់មួយទៀតដើម្បីធានាថា កូនខ្មែរគ្រប់គ្នា មិនថាកូនអ្នកមានឬអ្នកក្រ អាចទទួលបានការអប់រំដែលមានគុណភាពស្មើគ្នានិងឱកាសការងារស្មើគ្នា។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបណ្តោយឲ្យប្រពន្ធ័អប់រំសាធារណៈខ្វះគុណភាព មិនខុសអ្វីពីការដាក់ទណ្ឌកម្មទៅលើកូនអ្នកក្រឲ្យចាញ់ប្រៀបកូនអ្នកមាននិងកូនអ្នកធំជារៀងរហូតនោះឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ