កង្វះមូលដ្ឋានគ្រឹះធ្វើឲ្យគុណភាពធនធានមនុស្សខ្សោយ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៣៣
បញ្ហាប្រឈមដ៏ធំមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាសំខាន់ៗជាច្រើនក្នុងវិស័យអប់រំកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នគឺ និស្សិតសាកលវិទ្យាល័យភាគច្រើនមិនត្រឹមតែខ្សោយខាងចំណេះដឹងទូទៅប៉ុណ្ណោះទេ តែ ពួកគេភាគច្រើនសរសេរភាសាជាតិមិនបានត្រឹមត្រូវ និងខ្សោយខាងការជជែកពិភាក្សា។ សាស្ត្រាចារ្យថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាជាច្រើនបានរអ៊ូរទាំដូចៗគ្នាអំពីបញ្ហានេះ ខណៈដែលនិយោជកជាច្រើនដែលរើសបុគ្គលិកទៅធ្វើការក៏ជួបនឹងបញ្ហាដូចគ្នាដែរ។ ទោះបីជាពួកគេបានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រ ឬកំពុងបន្តការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ ក៏និស្សិតភាគច្រើនខ្វះសមត្ថភាពនិយាយឬសរសេរភាសាជាតិឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ នេះជាសញ្ញាអាសន្នមួយក្នុងវិស័យអប់រំកម្ពុជា។
វាពិតជាមិនមែនជារឿងគួរឲ្យមើលស្រាលឡើយនៅពេលដែលសាស្ត្រាចារ្យថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាជាច្រើនបានត្អូញត្អែរ និងអ្នកខ្លះគ្រវីក្បាលស្ទើរដាច់ដោយសារតែនិស្សិតថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រភាគច្រើន ឬរហូតដល់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់មួយចំនួនផងមិនអាចសរសេរភាសាខ្មែរបានត្រឹមត្រូវ និងបញ្ចេញមតិយ៉ាងលំបាកនៅពេលដែលពួកគេឡើងបកស្រាយមេរៀនម្តង។
មិនមែនតែសាស្ត្រាចារ្យទេ សូម្បីតែនិយោជកដែលជ្រើសរើសបុគ្គលិកទៅបម្រើការងារក៏ជួបបញ្ហាដូចគ្នានេះដែរ។ ពួកគេបានសម្តែងការហួសចិត្តដ្បិតបុគ្គលិកបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ឬបរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់មួយចំនួនមានសមត្ថភាពទាបជាងសញ្ញាបត្រឆ្ងាយណាស់។ នេះគឺជាសញ្ញាអាសន្នដ៏ធំមួយសម្រាប់អនាគតប្រទេសកម្ពុជា។ អាសន្នដោយហេតុថា ប្រទេសមួយមិនអាចពឹងលើធនធានមនុស្សគ្មានគុណភាពបានទេ។
មានមូលហេតុជាច្រើនដែលបណ្តាលឲ្យការបណ្តុះបណ្តាលធនធានមនុស្សនៅកម្ពុជាមិនសូវមានគុណភាព។ មូលហេតុសំខាន់ជាងគេគឺប្រពន្ធ័អប់រំដែលមិនអាចផ្តល់គ្រឹះរឹងមាំដល់សិស្ស។ ទម្លាប់នៃការបង្រៀននិងការរៀនជាពិសេសចាប់ពីថ្នាក់បឋមដល់វិទ្យាល័យមិនអំណោយផលទាល់តែសោះដល់ការសរសេរ និងការជជែកវែកញែករបស់សិស្ស។ ក្នុងប្រពន្ធ័អប់រំកម្ពុជា ជាទូទៅសិស្សអង្គុយចាំតែស្តាប់គ្រូ ចំណែកឯគ្រូវិញចូលចិត្តនិយាយឲ្យសិស្សស្តាប់ច្រើនជាង ឲ្យសិស្សបង្កើតគំនិត ជជែកពិភាក្សាគ្នា និងសរសេរឲ្យបានច្រើន។ ទម្លាប់នេះបានធ្វើឲ្យសិស្សបាត់បង់ឱកាសក្នុងការសរសេរ ឬក្នុងការពិចារណា និងស្រាវជ្រាវដើម្បីបង្កើនធនធានបញ្ញារបស់ខ្លួន។
និយាយពីវិស័យអប់រំកម្ពុជា មានកត្តាច្រើនយ៉ាងប្រទាក់ក្រឡាគ្នាដែលធ្វើឲ្យធនធានមនុស្សនៅទន់ខ្សោយ។ កត្តាគ្រូ កត្តាសិស្ស កត្តាឳពុកម្តាយ ទម្លាប់មិនចូលចិត្តអាន រួមផ្សំនឹងនិន្នាការសង្គមដែលផ្តល់តម្លៃលើប្រាក់និងសម្ភារៈជាងមនសិការនិងចំណេះវិជ្ជា សុទ្ធតែជាឧបសគ្គដែលធ្វើឲ្យក្រិនបញ្ញាស្មារតីរបស់យុវវ័យខ្មែរ។ ជីវភាពខ្វះខាតមិនអនុញ្ញាតឲ្យគ្រូបង្រៀនថ្នាក់ក្រោមបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួនបានល្អឡើយ។ ចំណែកឯសិស្សវិញក៏ហាក់ដូចជាមិនសូវមានការតាំងចិត្តខំរៀនប៉ុន្មានដែរ តែពួកគេភាគច្រើនត្រូវបានអូសទាញដោយនិន្នាការសម្ភារៈនិយម និងការសប្បាយភ្លើតភ្លើនទៅតាមវប្បធម៌មិនល្អមួយចំនួនដែលហូរចូលពីបរទេស។
នៅឯផ្ទះ ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលភាគច្រើនមិនសូវជាមានពេលតាមដានកូន, បង្រៀនកូន និងធ្វើជាគំរូដល់កូនក្នុងការសិក្សារៀនសូត្រឡើយ។ កុំថាឡើយតែអ្នកដែលមានជីវភាពទ័លក្រ សូម្បីតែអ្នកមានជីវភាពធូរធារ ឬមធ្យមខ្លះ ក៏មិនទាន់ឲ្យតម្លៃទៅលើសៀវភៅអានសម្រាប់កូននៅឡើយដែរ។ មានគ្រួសារខ្មែរតិចតួចណាស់ដែលចំណាយពេលនិងចំណាយប្រាក់ទិញសៀវភៅឲ្យកូនអានឬមានទម្លាប់នាំកូនទៅកន្លែងលក់សៀវភៅ។ ការផ្តល់អំណោយសៀវភៅដល់កុមារនៅតែជារឿងគួរឲ្យខ្មាសអៀនមួយនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ។ កត្តាទាំងនេះហើយដែលធ្វើគ្រឹះនៃការសិក្សារបស់កុមារមិនរឹងមាំតាំងពីថ្នាក់ក្រោមមកម្ល៉េះ។
ដើម្បីស្រាយបញ្ហាដ៏គួរឲ្យព្រួយបារម្ភនេះ ការកែប្រែកម្មវិធីសិក្សានិងការគិតគូរដល់ជីវភាពគ្រូបង្រៀនគឺជាគន្លឹះចាំបាច់មិនអាចខ្វះបាន។ តាមពិត ក្រសួងអប់រំបានដើរមួយជំហានរួចទៅហើយតាមរយៈការជំរុញប្រពន្ធ័«សិស្សមជ្ឈមណ្ឌល» ប៉ុន្តែ វានៅមិនទាន់មានប្រសិទ្ធភាពនៅឡើយទេ។ នៅមានកិច្ចការច្រើនទៀតដែលក្រសួងត្រូវពុះពារធ្វើឲ្យបាន។ ទន្ទឹមនឹងនោះដែរ ឳពុកម្តាយក៏ត្រូវជួយចូលរួមចំណែកដើម្បីលើកកម្ពស់ការសិក្សារបស់កូនដែរ។
បន្តិចទៀតនេះ កម្ពុជានឹងត្រូវប្រកួតប្រជែងជាមួយបណ្តាប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ាន។
ប្រសិនបើធនធានមនុស្សនៅខ្សោយបែបនេះ កម្ពុជានឹងមិនអាចទាញផលប្រយោជន៍ពីសហគមន៍អាស៊ានតែមួយបានទេ ហើយអនាគតប្រទេសជាតិក៏មិនដឹងពឹងពាក់លើអ្វីដែរ។ ដូច្នេះ ដល់ពេលហើយដែលកម្ពុជាត្រូវពង្រឹងឲ្យបាននូវគុណភាពអប់រំរបស់ខ្លួនពីព្រោះប្រទេសមួយអាចអភិវឌ្ឍជឿនលឿនបានត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើធនធានមនុស្ស៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ