សង្គមមួយដែលពាក្យថា«គុណភាព» មិនត្រូវបានគេនឹកនា!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:០៥
ជារូបភាព ប្រទេសកម្ពុជាហាក់ដូចជាកំពុងតែទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងពីសកលភាវូបនីយកម្មហើយហាក់បង្ហាញថា ខ្លួនកំពុងដើរស្របនៅក្នុងចរន្តរបស់ពិភពលោកនេះ។ ជាក់ស្តែង សម្ភារៈទំនើបៗត្រូវបាននាំចូលយ៉ាងព្រោងព្រាត ចំណែកបម្លាស់ប្តូរវប្បធម៌ក៏បានកើតឡើងយ៉ាងសេរីដែរ។ ការរីកលូតលាស់បានស្តែងឡើងស្ទើរគ្រប់វិស័យជាពិសេសវិស័យអប់រំ និងសុខាភិបាល។ ប៉ុន្តែ ជាខ្លឹមសារវិញ ការប្រណាំងប្រជែងគ្នាច្រើនតែធ្វើឡើងតែបរិមាណ និងរូបភាពខាងក្រៅតែភ្លេចគិតពីគុណភាព ដែលជាគ្រឹះដ៏សំខាន់សម្រាប់សង្គម។ តើហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ?
នៅស្ទើរតែគ្រប់វិស័យ និងគ្រប់សកម្មភាព មនុស្សខ្មែរជាច្រើនក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន ហាក់ដូចជាកំពុងតែស្ថិតក្នុងនិន្នាការមួយដែលនាំគ្នាគិតតែពីបរិមាណដើម្បីបង្ហាញរូបភាពខាងក្រៅឲ្យគេឃើញថាសម្បើម ប៉ុន្តែ គេបែរជាមិនសូវគិតគូរទាល់តែសោះអំពីគុណភាព។ មានឧទាហរណ៍រាប់មិនអស់ដែលអាចបញ្ជាក់បានអំពីបញ្ហានេះ ទាំងផ្អែកហេដ្ឋារចនាសម្ពន្ធ័រឹង និងទន់។
សំណង់អគារផ្សេងៗដែលកំពុងរីលលូតលាស់ព្រោងព្រាតជាពិសេសសំណង់ផ្ទះសម្រាប់លក់ អគារសម្រាប់ជួល រហូតដល់ហេដ្ឋារចនាសម្ពន្ធ័រូបវ័ន្តនានាដូចជាស្ពាននិងផ្លូវជាដើមភាគច្រើនត្រូវបានសាងសង់ឡើងដោយខ្វះគុណភាព។ កង្វះគុណភាពក្នុងវិស័យហេដ្ឋារចនាសម្ពន្ធ័បានធ្វើឲ្យខាតបង់ថវិកាជាតិយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ចំណែកឯកង្វះគុណភាពក្នុងវិស័យសំណង់អគារគឺជាក្តីបារម្ភយ៉ាងធំធេងមួយសម្រាប់អនាគតអ្នកដែលកំពុងជ្រកកោនក្រោមអគារទាំងនោះ។
កង្វះគុណភាពនៅក្នុងវិស័យអប់រំបានធ្វើធនធានមនុស្សដែលផលិតចេញពីថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាក្នុងប្រទេសភាគច្រើននៅខ្សោយជាងប្រទេសជិតខាងយ៉ាងខ្លាំង។ បច្ចុប្បន្ននេះ ការប្រណាំងប្រជែងគ្នាដើម្បីរៀនយកសញ្ញាបត្រខ្ពស់គឺជានិន្នាការគួរឲ្យកត់សម្គាល់និងគួរឲ្យលើកទឹកចិត្ត។ កុំថាឡើយតែក្នុងចំណោមយុវជន តែការប្រណាំងប្រជែងគ្នាយកសញ្ញាបត្រខ្ពស់ក៏បានកើតឡើងផងដែរនៅក្នុងចំណោមមនុស្សវ័យចំណាស់ ជាពិសេសមន្ត្រីរាជការដែលមានតួនាទីតែម្តង។ ប៉ុន្តែ សញ្ញាបត្រមួយចំនួនមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីសមត្ថភាពពិតប្រាកដរបស់អ្នកទទួលឡើយ ពោលគឺវាគ្រាន់តែជាវត្ថុសម្រាប់សម្ញែងដើម្បីបង្កើនឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងវិស័យសុខាភិបាលក៏ដូចគ្នាដែរ មន្ទីរពេទ្យ មណ្ឌលសុខភាពសាធារណៈ និងមន្ទីរព្យាបាលឯកជន កំពុងរីកដុះដាលព្រោងព្រាត។ ប៉ុន្តែ ការរីកចម្រើនខាងបរិមាណលឿនជាង គុណភាព។ ការចាកចេញទៅព្យាបាលជំងឺនៅឯប្រទេសជិតខាងយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរគឺជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងដែលបញ្ជាក់ពីកង្វះទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេទៅលើសេវាសុខាភិបាលក្នុងស្រុក។ ក្រៅពីគុណភាព តម្លៃព្យាបាលខ្ពស់ក៏ជាសម្ពាធដ៏ធ្ងន់មួយទៀតទៅលើអ្នកទទួលសេវាជាពិសេសគឺអ្នកក្រីក្រ។
ម្យ៉ាងទៀត គុណភាពការងារហាក់ដូចជាមិនត្រូវបានចាត់ទុកជាអាទិភាពចម្បងទេ ជាពិសេសក្នុងស្ថាប័នសាធារណៈតែម្តង។ អ្នកធ្វើការមួយចំនួនចង់បានតែរូបភាពបង្ហាញពីសកម្មភាពរបស់ខ្លួនឲ្យគេឃើញជាជាងគិតគូរពីគុណភាពការងារដែលទទួលបាន។ ចំណែកឯធនធានមនុស្ស រាប់តាំងពីអ្នកមានសញ្ញាបត្ររហូតដល់ពលករដែលប្រើកម្លាំងសុទ្ធសាធក៏នៅខ្វះគុណភាពយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ កង្វះគុណភាពការងារ និងធនធានមនុស្សក៏មានដែរនៅក្នុងបក្សនយោបាយ និងក្រុមអាជីពផ្សេងៗទៀតដែលកំពុងធ្វើការបម្រើសង្គម។ នៅពេលដែលកង្វះគុណភាពកើតមាននៅគ្រប់បវិស័យបែបនេះ តើអនាគតសង្គមខ្មែររំពឹងលើអ្វី? ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ តើកម្ពុជាអាចទទួលផលប្រយោជន៍ពី«សហគមន៍អាស៊ានតែមួយ វាសនាតែមួយ» យ៉ាងដូចម្តេច?
យ៉ាងណាក៏ដោយ បើទោះបីជាយឺតពេលបន្តិចមែន តែនៅមិនទាន់ហួសពេលទេដែលខ្មែរគួរនាំគ្នាផ្តើមគិតគូរអំពីគុណភាព។ ក្នុងបរិបទដូចសព្វថ្ងៃ ពាក្យថា«គុណភាព»គួរតែត្រូវបានចាត់ទុកជាត្រីមុខសម្រាប់គ្រប់កិច្ចការ និងគ្រប់វិស័យទាំងអស់ពីព្រោះវាជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំសម្រាប់ឲ្យសង្គមរីកចម្រើនទៅមុខប្រកបដោយនិរន្តរភាព។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបន្តនាំគ្នាបំភ្លេចចោលនូវគុណភាពហើយនាំគ្នាគិតតែបរិមាណ និងរូបភាពសម្បកក្រៅ សង្គមខ្មែរនឹងមិនខុសអ្វីពីស្គរដែលលឺតែសំឡេងខ្ទរខ្ទារ តែប្រហោងក្នុងធ្លុង នោះឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ