ឥណ្ឌា ចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាកំពូលមហាអំណាចអាស៊ីខាងត្បូង
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៨:៤២
នៅថ្ងៃនេះ ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស័រ តាន់ សូមបន្តនិយាយពីភូមិសាស្រ្តនយោបាយនៃប្រទេសឥណ្ឌាតទៅទៀត។ ជាង៦០ប្លាយឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ឥណ្ឌាដែលតាំងខ្លួនជាកំពូលមហាអំណាចប្រចាំតំបន់អាស៊ីខាងត្បូង ពិបាកនឹងធ្វើឱ្យបណ្តាប្រទេសជិតខាងគោរពនិងកោតខ្លាចខ្លួន។ តើមកពីមូលហេតុអ្វី?
តាំងពីឆ្នាំ១៩៤៧មក ឆ្នាំដែលប្រទេសទទួលបានឯករាជ្យពីអង់គ្លេស ឥណ្ឌាតែងតែចាត់ទុកខ្លួនឯងថា ជាកំពូលមហាអំណាចអាស៊ីខាងត្បូង និងតាំងខ្លួនជាមហាអំណាចអាស៊ីខាងត្បូងដែលមានមហិច្ឆតាចង់ក្លាយជាមហាអំណាចពិភពលោក។
ម៉្លោះហើយ នារយៈពេលជាង៦០ប្លាយឆ្នាំចុងក្រោយនេះ នយោបាយការបរទេសរបស់ឥណ្ឌាតែងតែប្រែប្រួលបត់បែនទៅតាមបរិបទតំបន់និងកាលៈទេសៈអន្តរជាតិ។ ត្រង់នេះ គេកត់សម្គាល់ឃើញថា ឱ្យតែជាប់រវល់ខ្លាំងនឹងបញ្ហាអន្តរជាតិ ពេលនោះឥណ្ឌាមិនសូវខ្វល់ខ្វាយឡើយពីបញ្ហាតំបន់។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង គឺសម័យគ្រប់គ្រងរដ្ឋរបស់Nehruពីឆ្នាំ១៩៤៧ដល់ឆ្នាំ១៩៦៤។ កាលសម័យនោះ Nehruឱ្យតម្លៃទៅលើបញ្ហាអន្តរជាតិ ដ្បិតនាយករដ្ឋមន្ត្រីឥណ្ឌារូបនេះមានមហិច្ឆតាចង់ក្លាយជាប្រទេសជើងឯកខាងដឹកនាំបណ្តាប្រទេសមិនចូលបក្សសម្ពន្ធ ពោលគឺមិនកាន់ជើងអាមេរិកឬក៏សូវៀតក្នុងសង្គ្រាមត្រជាក់រវាងមហាអំណាចទាំងពីរ។ ម្ល៉ោះហើយនៅពេលនោះ រដ្ឋាភិបាលNehruមិនសូវជារវីរវល់នឹងបញ្ហានៅតំបន់អាស៊ីខាងត្បូងប៉ុន្មានទេ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយទៀត គឺសម័យឆ្នាំ១៩៩៧-១៩៩៨។ កាលនោះ ឥណ្ឌាគិតតែពីសម្តែងឫទ្ធដំឡើងសាច់ដុំនៅលើឆាកអន្តរជាតិ ជាអាទិ៍តាមរយៈការសាកល្បងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ដើម្បីផ្គើនចិននិងឌឺប៉ាគីស្ថាន។ ដូចគ្នាអ៊ីចឹងដែរ នៅពេលនោះ ក្នុងរយៈពេលពីរឬបីឆ្នាំ រដ្ឋាភិបាលរបស់Vapayee ដែលជានាយករដ្ឋមន្ត្រីសម័យនោះ ក៏មិនសូវជារវីរវល់នឹងបញ្ហានៅតំបន់អាស៊ីខាងត្បូងប៉ុន្មានដែរទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ ឱ្យតែឥណ្ឌាងាកមកបង្កើនសកម្មភាពទូតនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីខាងត្បូងដែលជាដែនអំណាចរបស់ខ្លួន ពេលនោះសុទ្ធសឹងជាពេលដែលឥណ្ឌាគ្មានតួនាទីអ្វីសំខាន់សោះឡើយ នៅលើឆាកអន្តរជាតិ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង គឺសករាជគ្រប់គ្រងរដ្ឋរបស់Indira Gandhi កូនស្រីរបស់Nehru ពីឆ្នាំ១៩៨០ដល់ឆ្នាំ១៩៨៤។ កាលនោះ ស្របទៅតាមទ្រឹស្តីនយោបាយដែលគេប្រសិទ្ធនាមជាភាសាបារាំងថា«la doctrine Indira»ឥណ្ឌាមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានឡើយការជ្រាតជ្រែកពីសំណាក់មហាអំណាចដទៃមកក្នុងបញ្ហានៃតំបន់អាស៊ីខាងត្បូង។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ជាទូទៅ បណ្តាប្រទេសជិតខាងនៅអាស៊ីខាងត្បូងមិនទុកចិត្តឥណ្ឌាទេ។ ជាក់ស្តែង ប៉ាគីស្ថានដែលជាសត្រូវសួពូជ ដាច់ខាតមិនព្រមរណបឥណ្ឌា។ បាំងក្លាដែស(Bengladesh) សេរីឡង់កា(Sri Lanka) និងនេប៉ាល(Népal)ក៏ដូចគ្នាអ៊ីចឹងដែរ បារម្ភពីមហិច្ឆតារបស់ឥណ្ឌា។ មានតែរដ្ឋតូចៗ ដូចជាប៊ូតង់(Bhoutan) និងម៉ាលឌីវ(Maldives)ទេ ដែលហាក់បីដូចជាព្រមទទួលអនុត្តរភាពរបស់ឥណ្ឌានៅក្នុងតំបន់ និងឥទ្ធិពលមហាប្រទេសមួយនេះ មកលើពួកគេ។
គំនិតដែលថាឥណ្ឌាត្រូវតែជាសសរទ្រូងនៃអាស៊ីខាងត្បូងមិនមែនត្រឹមតែដុះចេញពីខួក្បាលរបស់អ្នកនយោបាយឥណ្ឌាតែប៉ុណ្ណោះទេ។ ប្រជាជនឥណ្ឌា សឹងថាគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈសុទ្ធតែយល់ឃើញដូចនេះអ៊ីចឹង។ ហើយនេះមិនមែនចៃដន្យឡើយ។
ទីមួយ នៅលើវិស័យភូមិសាស្ត្រ ដែនដីនៃប្រទេសឥណ្ឌាលាតសន្ធឹងនិងគ្របយកអស់៣ភាគ៤នៃផ្ទៃដីឧបទ្វីបអាស៊ីខាងត្បូងទាំងមូល មិនតែប៉ុណ្ណោះ ឥណ្ឌាជាប្រទេសតែមួយគត់ដែលមានទល់ដែនជាប់ជាមួយបណ្តាប្រទេសទាំងអស់នៅក្នុងតំបន់ នៅពេលដែលបណ្តាប្រទេសទាំងអស់នេះនៅក្នុងតំបន់គ្មានព្រំដែនជាមួយគ្នាទេ។
ទីពីរ ប្រជាជនឥណ្ឌាមានចំនួនច្រើនជាងគេ គឺស្មើនឹងជាង៣ភាគ៤ឯណោះនៃចំនួនប្រជាជនទាំងស្រុងនៅអាស៊ីខាងត្បូង។
ទីបី ឥណ្ឌាជាមហាអំណាចយោធាទីមួយនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីខាងត្បូង។
*
លក្ខន្តិកជាមហាអំណាចប្រចាំតំបន់អាស៊ីខាងត្បូងនៃប្រទេសឥណ្ឌា បាននិងកំពុងបន្តធ្វើឱ្យប្រទេសដ៏ធំមួយនេះមានជម្លោះ និងមើលមុខគ្នាមិនចំជាមួយបណ្តាប្រទេសនានា នៅជុំវិញខ្លួន។ មូលហេតុមានច្រើនយ៉ាង។
ម្យ៉ាងគឺមកពីឥណ្ឌាដែលមានដីធំ គ្របយកមិនតិចទេជនជាតិផ្សេងៗនៃបណ្តាប្រទេសជិតខាង។ ជនជាតិទាំងអស់នោះដែលមានសាសនា ភាសានិងទំនៀមទម្លាប់ខុសពីជនជាតិឥណ្ឌា ជាប្រភពនៃជម្លោះរ៉ាំរ៉ៃរវាងពូជសាសន៍មួយនិងពូជសាសន៍មួយទៀតនិងជាប្រភពនៃការទាមទារផ្តាច់ទឹកដី។ ចូរកុំភ្លេចថា មាននៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាជាង១៦០០ភាសាឯណោះ មានប្រជាជនចំនួន៨២%ជាអ្នកកាន់សាសនាHindou ១២%ជាអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្លាម និងក្រៅពីនេះ មានពួកស៊ីគ្ហ(Sikh) និងពួកតាមូល(Tamoul)។
មូលហេតុម្យ៉ាងទៀតនៃការមិនត្រូវគ្នារវាងឥណ្ឌានិងបណ្តាប្រទេសជិតខាង គឺមកពីការច្រណែននិន្ទា ដ្បិតឥណ្ឌាមានមាឌធំ ប្រជាជនច្រើន ស្ថិរភាពនយោបាយ និងការលូតលាស់ ខុសផ្ទុយពីប៉ាគីស្ថាន បាំងក្លាដេស សេរីឡង់កា ឬនេប៉ាលដែលសុទ្ធតែជាប្រទេសក្រ ដែលពិបាកនឹងលេចត្រដែតឡើង និងដែលត្រូវពិភពលោកធីបចោល។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឥណ្ឌាបាននិងកំពុងបន្តប្រឹងប្រែងកាត់បន្ថយជម្លោះជាមួយបណ្តាប្រទេសជិតខាង តាមរយៈការបង្កើនសហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ច។ នៅក្នុងន័យនេះ ក្រោមការផ្តួចផ្តើមរបស់ឥណ្ឌា សមាគមអាស៊ីខាងត្បូងដើម្បីសហប្រតិបត្តិការតំបន់ហៅកាត់ថា SAARC ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩៨៥។ សមាជិកនៃអង្គការតំបន់នេះ រួមមាន ឥណ្ឌា ប៉ាគីស្ថាន បាំងក្លាដែស ប៊ូតង់ ម៉ាលឌីវ នេប៉ាល សេរីឡង់កា និងតាំងពីឆ្នាំ២០០៥មក អាហ្វហ្កានីស្ថាន ។ គោលដៅ គឺជំរុញការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ចនៃបណ្តាប្រទេសសមាជិកទាំងអស់ កាត់បន្ថយភាពតានតឹងនៅក្នុងតំបន់ និងប្រឆាំងនឹងការជ្រាតជ្រែកពីសំណាក់បរទេសមកក្នុងបញ្ហាតំបន់។
ប៉ុន្តែ នៅលើសាច់ការណ៍ជាក់ស្តែង ឥណ្ឌាលេងបៀពីរសន្លឹក។ ដើម្បីការពារនិងពង្រីកផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួន មហាអំណាចតំបន់មួយនេះ មិនឱ្យតម្លៃទាល់តែសោះដល់ការទូតពហុភាគីដែលជាគោលការណ៍ត្រូវប្រព្រឹត្តនៅក្នុងសមាគមអាស៊ីខាងត្បូង។ ឥណ្ឌាចូលចិត្តកិច្ចចរចាជាឧភតោភាគីវិញ ពោលគឺកិច្ចចរចាមួយទល់និងមួយ ជាមួយប្រទេសនីមួយៗដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ឥណ្ឌាយល់ព្រមទទួលកិច្ចព្រមព្រៀងមួយស្តីពីការផ្តោះប្តូរពាណិជ្ជកម្មដោយសេរីមួយនៅក្នុងសមាគមអាស៊ីខាងត្បូងដើម្បីសហប្រតិបត្តិការតំបន់។ ប៉ុន្តែកិច្ចព្រមព្រៀងនេះដែលបានចូលជាធរមានតាំងពីថ្ងៃទី១កក្កដាឆ្នាំ២០០៦មកម្ល៉េះ មិនដំណើរការ ដ្បិតប៉ាគីស្ថានមិនព្រមអនុវត្តវា។ ប៉ាគីស្ថានបារម្ភ បារម្ភខ្លាចផលិតផលឥណ្ឌាហូរគគុកគគាក់ខ្លាំងពេកចូលមកក្នុងប្រទេសខ្លួន។
នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ សមាគមអាស៊ីខាងត្បូងដើម្បីសហប្រតិបត្តិការតំបន់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ជាអង្គការមួយគ្មានតម្លៃ គ្មានទម្ងន់ និងគ្មានកិត្យានុភាព៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ