ទស្សនៈវិជ្ជាដែលគួរទាញចេញពីពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤៧
ប្រទេសកម្ពុជាកំពុងស្ថិតក្នុងរដូវកាលនៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ។ នៅតាមទីវត្តអារ៉ាមនានាគេលឺតែសំឡេងធម៌និងសំឡេងស្មូតដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីទស្សនកម្មផល ឬអំពើបុណ្យបាបដែលមនុស្សគួរធ្វើ និងគួរចៀសវាង ត្រូវសាងតែអំពើល្អ និងត្រូវដឹងគុណចំពោះមាតាបិតា និងអ្នកមានគុណទាំងឡាយ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង មនុស្សជាច្រើននៅតែមិនបានយកទស្សនៈវិជ្ជានៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌមកអនុវត្តឡើយ។ ដូច្នេះ ប្រជាពុទ្ធបរិស័ទទាំងឡាយគួរនាំគ្នាពិចារណានិងទាញយកប្រយោជន៍ពីទស្សនវិជ្ជានៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌដើម្បីសាងភាពសុខសានដល់សង្គម។
រយៈពេល១៥ថ្ងៃនៃពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌនិងភ្ជុំបិណ្ឌ មិនមែនគ្រាន់តែជាពិធីបុណ្យដែលយើងគ្រាន់តែយកចង្ហាន់ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃក្នុងវត្តដើម្បីឧទ្ទិសកុសលដល់បុព្វការីជនដែលបានចែកឋានទៅហើយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ពិធីបុណ្យនេះមានទស្សនៈវិជ្ជាជ្រាលជ្រៅជាងនេះប្រសិនបើគេព្យាយាមពិចារណា និងវិភាគឲ្យបានដិតដល់។
ទស្សនៈវិជ្ជាទី១ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងតាមរយៈពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌគឺទស្សនៈ«កម្មផល» មានន័យថា អំពើល្អនឹងទទួលបានផលល្អ រីឯអំពើអាក្រក់នឹងទទួលបានផលអាក្រក់ បើទោះជាមិនជាតិនេះក៏ជាតិខាងមុខដែរ។ ក្នុងន័យនេះ មនុស្សគួរតែវៀរចាកអំពើអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាងពីព្រោះឋាននរកមិនមែនជាទីដែលមនុស្សប៉ងប្រាថ្នាឡើយ។ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាទូទៅបានបង្ហាញពីការជឿជាក់ទៅលើទស្សនៈនេះដោយគ្រួសារនីមួយៗទោះជាក្រីក្រយ៉ាងណាក្តីក៏នៅតែឆ្លៀតយកចង្ហាន់ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃយ៉ាងហោចណាស់ក៏មួយដងឬពីរដងដែរក្នុងមួយរដូវកាល។ និយាយជារួម ប្រហែលជាគ្មានគ្រួសារខ្មែរណាមួយដែលមិនចាប់អារម្មណ៍ទៅវត្តវ៉ាមក្នុងរយៈពេល១៥ថ្ងៃនេះឡើយ។
ទស្សនៈវិជ្ជាទី២ដែលគួរពិចារណាសម្រាប់ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌគឺ «ការដឹងគុណ» ចំពោះមាតាបិតា បុព្វការី និងអ្នកមានគុណទាំងឡាយផ្សេងទៀត។ ដោយសារតែការដឹងគុណនេះហើយដែលពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់គ្នាបាននាំគ្នាទៅវត្តឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកមានគុណដែលបានស្លាប់ទៅ ព្រមទាំងអ្នកមានគុណដែលនៅរស់ផងដែរ។ ការដឹងគុណគឺជាគុណធម៌យ៉ាងសំខាន់មួយនៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ជាពិសេសវាបានស្តែងឡើងតាមរយៈបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះនិងផ្នត់គំនិតទូទៅនៃមនុស្សខ្មែរ។
ទស្សនៈវិជ្ជាសំខាន់ទី៣គឺ «ការដាក់ទាន» និងការផ្សាយមេត្តាធម៌ដល់មនុស្សសត្វទាំងពួង។ នៅក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ក្រៅពីទៅវត្តដើម្បីប្រគេនចង្ហាន់ដល់ព្រះសង្ឃដើម្បីឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកមានគុណ ពលរដ្ឋកម្ពុជាទូទៅក៏បាននាំគ្នាដាក់ទានដល់យាយតាចាស់ៗនៅក្នុងវត្ត ឬអ្នកក្រីក្រ និងអ្នកសុំទានទាំងឡាយផង។ លើសពីនេះ មនុស្សជាច្រើនបានទិញកូនចាបដើម្បីព្រលែងឲ្យមានសេរីភាពពីទ្រុងទៀតផង។ ទង្វើនេះបង្ហាញអំពីវប្បធម៌ចែករម្លែកទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្លួនមានចំពោះអ្នកក្រីក្រ និងខ្វះទីពឹងដែលជាទស្សនៈវិជ្ជាដ៏សំខាន់ចាំបាច់សម្រាប់សង្គមខ្មែរ។ មិនត្រឹមតែមនុស្សទេ សូម្បីតែសត្វក៏ចង់រស់និងចង់មានសេរីភាពរួចចាកពីទ្រង់ដែកដែរ។
ជាការពិត នៅមានទស្សនៈវិជ្ជាច្រើនយ៉ាងទៀតដែលគេអាចទាញយកបានជាប្រយោជន៍ពីពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ប៉ុន្តែ ទស្សនៈវិជ្ជាសំខាន់ៗទាំងបីយ៉ាងដូចបានលើកឡើងខាងដើមហាក់ដូចជាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធ្វើឲ្យសង្គមខ្មែររស់ក្នុងភាពសុខដុមរមនា។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង ប្រជាពុទ្ធបរិស័ទជាច្រើនបាននិងកំពុងអនុវត្តផ្ទុយពីអ្វីដែលខ្លួនបានបង្ហាញក្នុងពិធីបុណ្យសាសនារបស់ខ្លួន។ ការអនុវត្តផ្ទុយពីគន្លងព្រះពុទ្ធសាសនាមិនមែនមានត្រឹមតែបុគ្គលសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានដែរក្នុងចំណោមអ្នកដែលតាំងខ្លួនជាសាវ័ករបស់ព្រះពុទ្ធ រាប់តាំងពីសីលវន្ត សីលវត្តី និងរហូតដល់អ្នកបួសមួយចំនួនផង។ បញ្ហាចាក់ស្រះក្នុងសង្គមកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន និងជម្លោះក្នុងទីវត្តអារាមដែលកើតមានជាហូរហែគឺជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង។
នេះបង្ហាញឲ្យឃើញថា នៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា មនុស្សហាក់កំពុងឈានទៅរកនិន្នាការនៃភាពផ្ទុយគ្នារវាងការសម្តែងឲ្យឃើញសម្បកក្រៅនិងការអនុវត្តជាក់ស្តែង ហើយនិន្នាការនេះមិនមែនមានតែក្នុងវិស័យសាសនាប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានដែរក្នុងវិស័យនយោបាយ ឬសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗទៀត។ ដូច្នេះ ពេលវេលានៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះពិតជាមានតម្លៃណាស់ប្រសិនបើប្រជាពុទ្ធបរិស័ទទាំងឡាយពិចារណាទៅលើខ្លឹមសារ និងការគោរពប្រតិបត្តិព្រះពុទ្ធសាសនា។
ជំនឿដែលជាកុសលពិតប្រាកដមិនមែនស្ថិតនៅលើការសម្តែងចេញខាងក្រៅឡើយ តែវាស្ថិតនៅក្នុងចិត្តនិងការអនុវត្តជាក់ស្តែងឯណោះទេ។ នេះជាជម្រៅនៃការប្រតិបត្តិព្រះពុទ្ធសាសនាទៅតាមគន្លងនៃការទូន្មានរបស់ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូ។ ប្រសិនបើប្រជាពុទ្ធបរិស័ទទាំងឡាយពិតជាគោរព ប្រតិបត្តិចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាមែននោះ ម្ល៉េះសមសង្គមខ្មែរស្គាល់ភាពសុខដុមរមនាដែលមនុស្សចេះចែកគ្នារស់គឺមិនមែនដណ្តើមគ្នារស់នោះទេ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ