គ្រោះថ្នាក់ថ្មីសម្រាប់យុវវ័យសម័យក្រោយសង្គ្រាម
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៣៨
នៅកម្ពុជាយុវវ័យដែលកើតក្រោយសម័យសង្គ្រាមត្រូវគេចាត់ទុកថាមានសំណាងខ្លាំង ណាស់បើធៀបទៅនឹងមនុស្សសម័យមុនៗដែលភាគច្រើនបានបាត់បង់ទាំងស្រុងនូវ កុមារភាពឬយុវភាពរបស់ខ្លួនដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិល។យុវវ័យសម័យនេះកើតមកដោយមិនបានរត់លូនគេចគ្រាប់កាំភ្លើងដូច រៀមច្បងសម័យមុនឡើយ។ ប៉ុន្តែ យុវវ័យសម័យថ្មីជាច្រើនមិនបានទាញយកប្រយោជន៍ពីស្ថានភាពសន្តិភាព និងការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសឲ្យបានសមស្របទេ។ តើហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ?
នៅកម្ពុជា សន្តិភាពពេញលេញទូទាំងប្រទេសទើបតែកើតឡើងចាប់ពីឆ្នាំ១៩៩៨តែប៉ុណ្ណោះគឺបន្ទាប់ពីក្រុមខ្មែរក្រហមចុងក្រោយបានចុះចូលនិងធ្វើសមាហរ័ណកម្មទាំងស្រុងជាមួយ រដ្ឋាភិបាល។
យុវវ័យដែលធំដឹងក្តីឡើងក្នុងសម័យសន្តិភាពឬហៅថា«ក្មេងក្រោយសង្គ្រាម» មានសំណាងណាស់ដោយហេតុថា ពួកគេមិនត្រឹមតែមិនបានរត់លូនគេចពីគ្រាប់កាំភ្លើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេហាក់មានឱកាសច្រើនណាស់ក្នុងការទទួលយកកាលានុវត្តភាពថ្មី។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី យុវវ័យសម័យក្រោយសង្គ្រាមហាក់មិនបានទាញយកប្រយោជន៍ពីសម័យសន្តិភាពឲ្យបានសមស្របឡើយ។ ដើម្បីស្វែងយល់ពីបញ្ហានេះ គេត្រូវពិនិត្យមើលទិដ្ឋភាពពីរយ៉ាង៖ ទី១ សម្រាប់កូនអ្នកមាន និងមធ្យម ពួកគេមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺមានទាំងឱកាស ទាំងចំណីអាហារដ៏សម្បូរបែប រីឯសាលារៀនក៏សម្បូរបែបដែរ។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យសោកស្តាយ ក្រុមយុវវ័យកូនអ្នកមានលទ្ធភាពទាំងនោះមួយចំនួនបែរជាបណ្តោយខ្លួនឲ្យភាពភ្លើតភ្លើនអូសទាញទៅវិញ។
ទិដ្ឋភាពទី២ គឺសម្រាប់កូនអ្នកទីទ័លក្រ ពួកគេក៏មិនអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីសន្តិភាពនិងការអភិវឌ្ឍន៍របស់ប្រទេសជាតិបានដែរពីព្រោះតែពួកគេស្ថិតនៅយ៉ាងឆ្ងាយពីការអភិវឌ្ឍន៍។និយាយបែបផ្សេង កាលានុវត្តភាពសង្គមបានដើរហួសទៅមុខយ៉ាងឆ្ងាយចោលពួកគេបាត់ទៅហើយ។
ជាការពិតណាស់ មនុស្សដែលកើតសម័យសង្គ្រាម ជាពិសេសអ្នកដែលបានធំដឹងក្តីឡើងក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមបានបាត់បង់កុមារភាព ឬយុវភាពរបស់ខ្លួនស្ទើរតែទាំងស្រុង។ ពួកគេបានធំដឹងក្តីឡើងនៅពេលដែលប្រទេសជាតិកំពុងធ្លាក់ក្នុងរបបទាសភាពរបស់ខ្មែរក្រហម។ កុមារបាត់បង់ការថ្នាក់ថ្នមពីឪពុកម្តាយ គ្មានចំណីអាហារគ្រប់គ្រាន់ គ្មានសាលារៀន។
លើសពីនេះ ពួកគេបានរងការរំលោភសិទ្ធិគ្រប់បែបយ៉ាងដូចជាការបង្ខំឲ្យធ្វើការបាក់កម្លាំង និងការកាប់សម្លាប់គ្មានត្រាប្រណី។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យុវវ័យជាច្រើនដែលរួចរស់ជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមបានខិតខំកសាងអនាគតរបស់ខ្លួនសាជាថ្មីបើទោះបីជាកុមារភាពរបស់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញទាំងស្រុងដោយពួកខ្មែរក្រហមក្តី។ ពួកគេបានតស៊ូក្នុងស្ថានភាពបាតដៃទទេដើម្បីបំពេញក្រពះផង និងដើម្បីរៀនសូត្រផងក្នុងស្ថានភាពដ៏អត្តខាត់បំផុត។
ប៉ុន្តែ ទីបំផុត មនុស្សជាច្រើនបានទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិត។ ចំណុចខ្លាំងរបស់យុវវ័យសម័យនោះគឺ«ការតស៊ូ»នេះឯង។
ងាកមកមើលយុវវ័យសម័យបច្ចុប្បន្នវិញ ពួកគេកើតមកក្រោមការថ្នាក់ថ្នមពីឪពុកម្តាយ មានចំណីអាហារគ្រប់គ្រាន់ មានសាលារៀនក្បែរផ្ទះ និងមានសម្ភារៈប្រើប្រាស់មិនខ្វះអ្វីឡើយ។
ប៉ុន្តែ ស្ថានភាពដ៏អំណោយផលនេះបែរជាធ្វើឲ្យយុវវ័យភាគច្រើនខ្វះការតស៊ូទៅវិញ។ ពួកគេពឹងពាក់យ៉ាងខ្លាំងទៅលើឪពុកម្តាយ ហើយយុវវ័យជាច្រើនបាននិងកំពុងបណ្តោយខ្លួនឲ្យលង់ក្នុងភាពភ្លើតភ្លើនទៅតាមសម័យកាលសម្ភារនិយម។ ពួកគេជាច្រើនប្រព្រឹត្តអំពើអបាយមុខផ្សេងៗដូចជា សេពគ្រឿងញៀន ល្បែងហ្គែម ក្មេងទំនើង និងការវក់វីនឹងស្នេហាខុសប្រពៃណីនិងខុសវ័យជាដើម។ ភាពភ្លើតភ្លើនទាំងនេះបានជំរុញឲ្យពួកគេបំភ្លេចការសិក្សាដែលជាគ្រឹះសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួន និងរបស់ប្រទេសជាតិ។
ក្រុមអ្នកវិភាគនិងតាមដានការវិវឌ្ឍន៍សង្គមកម្ពុជាបានមើលឃើញមូលហេតុសំខាន់មួយចំនួនដូចខាងក្រោមៈ ទី១ គឺជាកំហុសរបស់ឪពុកម្តាយដែលខ្វះសមត្ថភាពក្នុងការតម្រង់ទិសកូន។ ទី២ គឺដោយសារតែប្រព័ន្ធអប់រំនៅមានកម្រិតទាប រត់មិនទាន់សភាពការណ៍ ទើបមិនអាចយកឈ្នះលើភាពភ្លើតភ្លើនរបស់យុវវ័យបាន និងទី៣ ផលវិបាកអវិជ្ជមាននៃការអភិវឌ្ឍន៍សង្គមដែលគ្មានទស្សនវិស័យច្បាស់លាស់ ដែលទីបំផុតបានបណ្តាយឲ្យវប្បធម៌អាក្រក់ពីខាងក្រៅ ក្នុងសម័យសាកលភាវូបនីយកម្មវាយលុកយ៉ាងពេញទំហឹងមកលើសង្គមខ្មែរដែលគ្មានរបាំងការពាររឹងមាំដើម្បីទប់ទល់ឡើយ។
ស្ថានភាពនេះបានបណ្តោយឲ្យយុវវ័យខ្មែរជាច្រើនដែលជា«ទំពាំងស្នងឬស្សី»ទទួលរងគ្រោះហើយបានធ្លាក់ក្នុងសភាពវិលវល់មិនច្បាស់លាស់ ខណៈដែលពិភពលោកកំពុងវិវឌ្ឍទៅរកសម័យបច្ចេកវិទ្យាដ៏កំពូលបំផុតទៅហើយនោះ។ តើនេះមិនមែនជាគ្រោះថ្នាក់របស់យុវវ័យសម័យក្រោយសង្គ្រាមទេឬ? តើគេអាចស្រមៃឃើញយ៉ាងដូចម្តេចពីអនាគតសង្គមខ្មែរ?
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ