សេដ្ឋកិច្ចចិនខ្លាំងមែន តែមូលដ្ឋានរបស់វានៅផុយស្រួយ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៧:២៦
នារយៈពេលពី១៥ទៅ២៥ឆ្នាំខាងមុខ ប្រទេសចិនទំនងជាអាចក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកទី១។ ក៏ប៉ុន្តែ ចូរកុំភ្លេចថា នៅក្នុងទសវត្សរ៍ទី៨០ គេក៏ធ្លាប់បានឮដែរថា ប្រទេសជប៉ុនដែលកាលណោះកំពុងមានអានុភាពខ្លាំងក្លា នៅលើវិស័យឧស្សាហកម្ម បច្ចេកវិជ្ជា និងហិរញ្ញវត្ថុនឹងអាចវ៉ាឈ្នះសហរដ្ឋអាមេរិក។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ស្ថានភាពមិនបានវិវឌ្ឍទៅ ដូចការគ្រោងទុកឡើយ។ សេដ្ឋកិច្ចចិនកំពុងមានថាមពលខ្លាំងមែន ក៏ប៉ុន្តែវាមានលក្ខណៈផុយស្រួយជាច្រើន ដែលនឹងអាចបង្អាក់ដំណើរនៃមហាយក្សអាស៊ីមួយនេះ ក្នុងការឈោងចាប់លក្ខន្តិកៈជាប្រទេសជាប់លេខ១ពិភពលោក។
ប្រទេសចិនមិនអាចវ៉ាឈ្នះសហរដ្ឋអាមេរិក នាពេលឆាប់ៗខាងមុខទៅកើតទេ ពីព្រោះនៅក្នុងគ្រានេះ សេដ្ឋកិច្ចអាមេរិកនៅខ្លាំងជាងសេដ្ឋកិច្ចចិនយ៉ាងតិច៣ដងឯណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ នារយៈកាលមធ្យម គឺពី១៥ ទៅ២៥ឆ្នាំទៀត ដូចដែលធនាគារGoldman Sachs បានប្រមើលឃើញអ៊ីចឹង ប្រទេសចិននឹងអាចក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកទី១។
ជាការពិតណាស់ដែលថា សេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេសចិនទំនងជាអាចបន្តកើនឡើងលឿនរហ័ស ដោយសារតែមហាយក្សមួយនេះ សម្បូណ៌សញ្ច័យធន និងសម្បូណ៌ពលករ។ ក៏ប៉ុន្តែ មកទល់ពេលនេះ សេដ្ឋកិច្ចចិនពឹងពាក់បរទេសខ្លាំងពេក បានន័យថា កំណើនខ្លាំងក្លានៃសេដ្ឋកិច្ចចិន ជាលទ្ធផលបានមកពីការលក់ទំនិញទៅបរទេស។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ម៉ាស៊ីនបង្កបង្កើតផលរបស់ប្រទេសចិន ប្រើប្រាស់ ជាពិសេសបច្ចេកវិជ្ជារបស់បរទេស រីឯវត្ថុធាតុដើមសឹងទាំងស្រុង ពិសេសថាមពល ក៏ត្រូវទិញពីបរទេសដែរ។
ដើម្បីបន្តអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេស និងដឹកនាំប្រទេសឆ្ពោះទៅឈោងចាប់យកលក្ខន្តិកៈ ជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកទី១បាន ទីក្រុងប៉េកាំងត្រូវតែដោះស្រាយបញ្ហាទាំងបីខាងលើឲ្យបានទាន់ពេលវេលា។
វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចសកលដែលកាត់បន្ថយការបញ្ជាទិញពីបរទេស បានធ្វើឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំចិនភ្ញាក់ខ្លួន និងងាកមកចាប់ផ្តើមផ្តល់សន្ទុះដល់ទីផ្សារផ្ទៃក្នុង ដោយជម្រុញឲ្យប្រជាជនចិនចាយលុយច្រើនជាងមុន ទិញគ្រឿងឧបភោគ និងគ្រឿងបរិភោគច្រើនជាងមុន។
ក៏ប៉ុន្តែ នយោបាយសេដ្ឋកិច្ចថ្មីនេះត្រូវការពេលវេលា ពីព្រោះត្រូវដំឡើងប្រាក់ខែឲ្យពលករបន្តិចម្តងៗ និងត្រូវពង្រឹងប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងសង្គម ដើម្បីជួយយកអាសាអ្នកជម្ងឺ អ្នកគ្មានការងារធ្វើ ជនចាស់ជរា និងជនពិការ។ បើពុំនោះសោតទេ ប្រជាជនចិននឹងនៅតែមិនទុកចិត្តអនាគត ហើយបន្តសន្សំសំចៃលុយ ជាជាងចាយវាយផ្តេសផ្តាស។ ម្ល៉ោះហើយ ចង់ឬមិនចង់ សេដ្ឋកិច្ចចិនដែលត្រូវបន្តពឹងពាក់បរទេសជាច្រើនឆ្នាំតទៅមុខទៀត ជាសេដ្ឋកិច្ចផុយស្រួយ។
ទន្ទឹមជាមួយគ្នានេះដែរ នៅលើវិស័យឧស្សាហកម្ម ថ្នាក់ដឹកនាំចិនក៏បាន និងកំពុងបន្តប្រឹងប្រែងកាត់បន្ថយការពឹងពាក់លើបច្ចេកវិជា្ជបរទេសដែរ។ គោលដៅ គឺបង្កើនឲ្យបានដល់៧០% បរិមាណនៃបច្ចេកវិជ្ជាជាតិ ហើយកាត់បន្ថយឲ្យមកនៅត្រឹមតែ៣០%ប៉ុណ្ណោះបរិមាណនៃបច្ចេកវិជ្ជាបរទេស នៅឆ្នាំ២០២០ខាងមុខ។
យ៉ាងណាមិញ កញ្ចប់ថវិកាសាធារណៈដែលរដ្ឋចិនចាយក្នុងមួយឆ្នាំៗ សម្រាប់វិស័យស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍ នៅមានទំហំតិចតួចស្តួចស្តើងណាស់ គឺប្រមាណ១,៤% តែប៉ុណ្ណោះនៃផលិតផលដុលក្នុងស្រុក ទល់នឹង៣,៤%សម្រាប់ប្រទេសជប៉ុន និង២,៦% ជាមធ្យមភាគសម្រាប់បណ្តាប្រទេសសមាជិកសហភាពអឺរ៉ុប។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ សូម្បីតែនៅលើវិស័យបច្ចេកវិជ្ជាឈានមុខ បណ្តាក្រុមហ៊ុនចិនចាយតិចណាស់សម្រាប់ការស្រាវជ្រាវនិងការអភិវឌ្ឍន៍ ជាមធ្យមភាគគឺមិនដល់៤% ផងនៃទឹកប្រាក់ដែលបានមកពីកិច្ចការជំនួញ ទល់នឹង៣៨% សម្រាប់បណ្តាក្រុមហ៊ុនអាមេរិក និង២៩% សម្រាប់បណ្តាក្រុមហ៊ុនជប៉ុន។ ម្ល៉ោះហើយ ចង់ឬមិនចង់ សេដ្ឋកិច្ចចិនដែលត្រូវបន្តពឹងពាក់បច្ចេកវិជា្ជបរទេសច្រើនឆ្នាំតទៅមុខទៀត ជាសេដ្ឋកិច្ចផុយស្រួយ។
ដោយឡែក សេដ្ឋកិច្ចចិនក៏ជាសេដ្ឋកិច្ចមួយផុយស្រួយដែរ ដ្បិតល្មោភវត្ថុធាតុដើម ម្ល៉ោះហើយត្រូវពឹងពាក់បរទេសជាប្រចាំ ជាអាទិ៍តាមរយៈការទិញថាមពលពីប្រទេសក្រៅ។ ក្នុងមួយឆ្នាំៗ ប្រទេសចិនលេបត្របាក់១៧,៧% នៃថាមពលទាំងស្រុងដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់នៅក្នុងលោក។ តួលេខនេះ នឹងត្រូវកើនទ្វេពីរដង នៅឆ្នាំ២០៣០។
ដើម្បីធានាតម្រូវការថាមពលនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេស ថ្នាក់ដឹកនាំចិន បាននិងកំពុងបន្តអនុវត្តអ្វីដែលគេហៅថា ការទូតថាមពល នៅអាស៊ី នៅអាហ្វ្រិក នៅអាមេរិកខាងត្បូង។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ទីក្រុងប៉េកាំង ក៏បាននិងកំពុងបន្តបង្កើនការជីករុករករ៉ែ នៅក្នុងប្រទេសរបស់ ខ្លួនដែរ ជាអាទិ៍នៅទីបេ។
ក្រៅពីបញ្ហាទាំងអម្បាលម៉ានខាងលើ ដែលអាចនឹងបង្អាក់កំណើនសេដ្ឋកិច្ចនៃប្រទេស ថ្នាក់ដឹកនាំចិនយល់ដឹងថា គម្លាតកាន់តែធំរវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រ និងវិបត្តិបរិស្ថាន នឹងអាចគំរាមអំណាចរបស់គណបក្សកុម្មុយនិស្ត នៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខានឡើយ។
ជាការពិតណាស់ដែលថា ការអភិវឌ្ឍន៍លឿនរហ័សនៃសេដ្ឋកិច្ចចិន បានជួយកាត់បន្ថយមិនតិចទេភាពក្រីក្រនៅក្នុងប្រទេស តែវាក៏បានបង្កឲ្យមានវិសមភាពសង្គម និងភាពលូតលាស់មិនស្មើគ្នា នៅតាមតំបន់នានាក្នុងប្រទេសដែរ។
នៅក្នុងគ្រានេះ ជាមធ្យមភាគ ប្រាក់ចំណូលរបស់អ្នកទីក្រុងមានទំហំច្រើនជាងប្រាក់ចំណូលរបស់អ្នកស្រុកស្រែចម្ការពីរដងយ៉ាងតិច។ ប្រជាជនអ្នកស្រុកស្រែចម្ការដែលតំណាង៥៥%នៃចំនួនប្រជាជនទាំងស្រុង ក្តោបក្តាប់បានតែ១១% នៃទ្រព្យសម្បត្តិជាតិតែប៉ុណ្ណោះ។ ធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត គឺ៣៦%នៃប្រជាជនចិនបន្តរស់ក្នុងភាពក្រីក្រខ្លាំង ហើយតួលេខនេះមិនថយចុះទាល់តែសោះ តាំងពីឆ្នាំ១៩៩០មក។
ទន្ទឹមជាមួយគ្នានេះ តំបន់ជិតឆ្នេរសមុទ្របន្តអភិវឌ្ឍលឿនមែនទែន នាពេលដែលតំបន់ជាច្រើនចូលជ្រៅទៅខាងក្នុងប្រទេសនៅតែមិនលូតលាស់សោះ និងនៅបន្តក្រីក្រ ដូចជំនាន់ដើមតទៅទៀត។
ក្រៅពីនេះ វិបត្តិបរិស្ថានកំពុងយាយីសុខភាពសាធារណៈខ្លាំងឡើងៗ។ ឧស្សាហកម្មជំហានយក្ស ការប្រើប្រាស់ច្រើនជ្រុលថាមពលធ្យូងថ្ម និងនគរោបនីយកម្មលឿនជ្រុល ធ្វើឲ្យចិនក្លាយជាប្រទេសដែលបង្ហុយផ្សែងពុលDioxyde de carbone ច្រើនជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ។ ស្ទឹង និងទន្លេបង្ហូរសុទ្ធតែទឹកកខ្វក់ រីឯប្រជាជននៅតាមស្រុកស្រែចម្ការចំនួនជាង៣០០លាននាក់គ្មានទឹកស្អាតប្រើប្រាស់។
អ៊ីចឹងហើយបានជាប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ តែងតែមានបាតុកម្ម និងកូដកម្មតូចតាចកើតឡើង ជាពិសេសនៅតាមមូលដ្ឋាន។ សុទ្ធសឹងជាបាតុកម្មប្រឆាំងនឹងវិបត្តិបរិស្ថាន ប្រឆាំងនឹងចំណីអាហារមានជាតិពុល ដែលបានប៉ះពាល់ដល់សុខភាពសាធារណៈ ប្រឆាំងនឹងការរឹបអូសយកដីធ្លី ព្រមទាំងប្រឆាំងនឹងអំពើពុករលួយរបស់អាជ្ញាធរតំបន់។
ជាការពិតណាស់ដែលថា កូដកម្ម និងបាតុកម្មតូចតាចទាំងនេះ មិនអាចគំរាមរដ្ឋអំណាចចិនបានទេ ក្នុងពេលនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំនួនច្រើនឡើងជាលំដាប់ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ នៃចលនាសង្គមបែបនេះ សុទ្ធសឹងជាសញ្ញាអាសន្ននៃអស្ថិរភាពដ៏ធំមួយដែលនឹងអាចបង្អាក់ដំណើរបោះពួយទៅមុខនៃកំណើនសេដ្ឋកិច្ចជាតិ បើសិនជាថ្នាក់ដឹកនាំចិនមិនប្រុងប្រយ័ត្ននិងមិនប្រញាប់ដោះស្រាយនោះទេ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ